Met het ene na het andere dramatische voorval op de Olympische Spelen zou je Erica Terpstra nu elke dag op televisie verwachten om als trouwste supporter van TeamNL de stemming erin te houden. Maar Erica heeft haar gezicht nog nergens laten zien en volgens onheilspellende berichten is dat niet voor niets…

Ze was als zwemster, met judoreus Anton Geesink die zelfs historisch goud won, een van de helden van ’Tokyo 1964’. En sindsdien bleef Erica Terpstra (78) altijd in de kijker als sportbestuurder, Kamerlid, voorzitter van de sportkoepel NOC*NSF en natuurlijk vooral als een van de meest trouwe en fanatieke supporters van de Nederlandse delegatie. Maar waar is zij dit jaar?
Een jubelende Erica is nog nergens gezien. Niet alleen omdat de prestaties de verwachtingen nog niet evenaren, maar net nu de Spelen plaatsvinden op voor haar historische grond ontbreekt zij op televisie in alle sportshows die daar te zien zijn.

Verborgen
De reden daarvoor hield zij tot dusver verborgen. Na eerder al in de lappenmand terecht te zijn gekomen, is Erica opnieuw geveld. Veel willen zij en haar manager, de voormalige hockeyster Margriet Zegers, er niet over kwijt maar het is duidelijk dat Erica de Spelen in alle rust in bed volgt en dat is duidelijk anders dan zij zich had voorgesteld. Vorig jaar was zij er in een wereld zonder corona zeker bij geweest als er toen niet was besloten het grootste sportevenement ter wereld een jaar uit te stellen. Er waren zelfs plannen om met onder andere Ada Kok en de andere, nog levende, Olympische legendes af te reizen naar de Japanse hoofdstad om herinneringen op te halen en nieuwe te maken.

(Tekst gaat verder onder de foto.)

Met volle teugen verheugde Erica zich alsnog op de Spelen van dit jaar, maar die verlopen voor haar toch weer anders en meer dramatisch dan verwacht. Dat blijkt wel uit het feit dat we nog nergens haar positieve kijk op het resultaat van onze TeamNL-sporters konden horen. Insiders weten Privé te melden dat een ziekenhuisopname hiervan de reden is. De zwemlegende zou vorige maand onverwachts zijn opgenomen en momenteel aan het revalideren zijn.
Margriet Zegers wil niet ingaan op alle verhalen die op zorgelijke toon worden doorverteld. ,,Ze heeft iets en het is afwachten op een uitslag. Erica wil daar zelf nog niets over naar buiten brengen. Als een chirurg of arts nog niets kan zeggen, dan is dat even zo. Het is niet goed, niet slecht, we weten het momenteel niet.’’ Ook krijgen we Erica zelf aan de telefoon, die haar best doet vertrouwd vrolijk en opgewekt te klinken. Ze zegt eerst: ,,Het gaat goed met mij, hoor. Ik heb visite, dus ik ben eigenlijk wat druk.’’ Als er vervolgens gevraagd wordt of ze het over ziekenbezoek heeft en of het klopt dat ze opgenomen is geweest in het ziekenhuis en nu aan het revalideren is, valt de achtenzeventigjarige even stil. ,,Weet je, ik wilde dat eigenlijk liever nog stilhouden. Onder de pet. Maar ik kan vertellen dat het weer erg goed met mij gaat.’’
Zin om meer vragen te beantwoorden heeft zij niet. ,,Ik ga weer even aandacht schenken aan mijn visite. Bedankt voor het bellen en tot snel.’’

Kantje boord
Het doet, in alle discretie, denken aan het jaar 2014, toen Erica ook ineens lange tijd niet in het openbaar werd gezien en zij zich om medische redenen helemaal teruggetrokken bleek te hebben in een revalidatiecentrum, waar zij in alle rust en met alle zorg werd verpleegd. In de zomer van dat jaar werd Erica toen met spoed opgenomen vanwege een te hoge bloeddruk en een onregelmatige hartslag. Niet veel later belandde ze opnieuw in het ziekenhuis. Ditmaal vanwege problemen met een been, veroorzaakt door een vleesetende bacterie. Zeven weken heeft ze destijds op de intensive care gelegen. Hierover vertelde ze toen tegen Privé: ,,Het is echt even kantje boord geweest, op enig moment hebben ze me zelfs moeten reanimeren. Ik ben heel erg ziek geweest. Ik had een bacteriële ontsteking in mijn been. Dat konden ze maar niet onder de knie krijgen. Ik werd een tijdje in coma gehouden en moest meerdere operaties ondergaan en vervolgens een jaar revalideren. Omdat ik niet meer kon lopen. Zelf heb ik er helemaal niets van meegekregen, maar ik heb wel het eind van de tunnel gezien. Dit had maar weinig gescheeld. Daarom geniet ik nu veel meer van het leven. Ik vier alles wat je maar kunt vieren. Gewoon omdat ik blij ben dat ik dat nog kan doen. Het besef dat het anders had kunnen aflopen, is er zeker bij mij.’’
(Tekst gaat verder onder de foto.)

Wat nu de medische klachten zijn, blijft nog even onduidelijk. Speculaties dat opnieuw haar bloeddruk erg hoog was, wil Erica niet bevestigen. Het is een gemis om de oud-zwemkampioen niet aan tafel te zien zitten bij de Olympische talkshows. Om haar onder andere te horen praten over zwemsters Femke Heemskerk, Ranomi Kromowidjojo en Sharon van Rouwendaal. Maar in plaats van dat, kijkt ze de wedstrijden verplicht vanuit haar bed. Juist nu was het mooi geweest om haar geweldige inspirerende verhalen te horen. Met de Olympische Spelen van 1964 sloot zij destijds in Tokio haar carrière als zwemster af. Erica werd de vierde zwemster van de wereld op de honderd meter vrije slag en maakte deel uit van de estafetteploegen 4×100 m vrije slag en 4×100 m wisselslag, die op respectievelijk brons en zilver beslag legden. Een ongekend succes, waar niemand destijds rekening mee had gehouden.