Margriet: Vannacht droomde ik over O. Wellicht omdat ik iemand op tv had gezien met dezelfde naam. En vast ook omdat ik hem na al die tijd nog steeds niet ben vergeten. Het is al heel wat jaren geleden dat hij me aansprak in de trein tussen Leuven en Gent.

Ik had een relatie, hij toen niet. En hoewel iets in mij zei dat ik het niet moest doen, wisselden we mailadressen uit. Hij had iets in mij geraakt.
Onderbuik gevoel
In de tijd daarna hadden we af en toe contact. Niemand wist ervan. En we deden niets verkeerd. Ik hield de boot af en hij respecteerde dat. Pas toen mijn relatie voorbij was, heeft hij mij gekust. Dat voelde goed, maar… Ik kon er niet de vinger op leggen. Iets in mijn onderbuik zei me dat het niet zou werken tussen ons. We waren te verschillend en er waren dingen die mij absoluut zouden gaan irriteren.
Zijn slordigheid bijvoorbeeld. En zijn nonchalante manier van leven, alsof hij maar niet volwassen wilde worden. Banale dingen eigenlijk, als ik er nu zo op terugkijk. Ik wees hem af met het excuus dat ik nog niet toe was aan iets nieuws.
Huisje, boompje, beestje
Daarna verwaterde het contact en ontmoette ik een andere man, met wie ik trouwde en kinderen kreeg. Nog altijd ben ik heel happy met mijn gezin, maar O. is nooit helemaal uit mijn hoofd gegaan. Ik zocht hem nog weleens op op Facebook en Google, gewoon om even te kijken, maar vond weinig van hem terug. Prima ook eigenlijk: ik had het toen niet willen proberen en nu waren we allebei een andere weg ingeslagen.
Droom
Maar vannacht droomde ik dus over hem: we hadden na járen weer afgesproken en wat voelde ik mij verliefd! Bij het wakker worden overviel me een zekere droefheid. Ik vond het zo jammer dat ik niets meer van hem wist en probeerde opnieuw via Facebook hem te vinden. Helaas, niks.
In memoriam
Stel dat hij dood is, dacht ik ineens. Stel dat hij, net als zijn vader, zijn eigen leven heeft genomen? Hij had me hier ooit over verteld. Maar waarom dacht ik hier nu aan? Ik zocht zijn naam op via Google en wat ik toen vond, brak mijn hart: ‘In memoriam…’ Gestorven in de zomer. De details ken ik niet, maar de dankbetuiging aan een psychiatrisch centrum zegt mij genoeg.
Onbeantwoorde vragen
Ik kan het niet geloven. Verdriet, machteloosheid, maar vooral spijt voel ik, omdat ik destijds mijn kans heb verkeken, omdat ik het niet eens heb geprobeerd. Hoever moet het komen om te beseffen dat iemand dieper in je hart zit dan je durft toe te geven? Wat als ik een aandeel heb in wat hij heeft gedaan? Komt het door mij? Vragen die onbeantwoord zullen blijven en die ik vermoedelijk voor altijd met mij zal meedragen.”
Bron: Margriet Beeld | iStock
U dient ingelogd te zijn om een reactie te kunnen geven Inloggen